Saga úr fjármálahruninu.

Ég held ekki að ég verði ásökuð um að brjóta trúnað þótt ég nefni dæmi um ellilífeyrisþega sem ég þekki (amk ekki á meðan ég nefni engin nöfn).  Sá er einn af þeim sem aldrei lét lokkast af fögrum fyrirheitum í útrásarhyggjunni og lét sitt eigið hyggjuvit ráða. 

Þegar hann komst á eftirlaunaaldur, seldi hann fjölskylduhúsið og keypti litla og hentuga blokkaríbúð fyrir sig og konu sína.  Útborgaðan mismun á húsnæðis skiptunum, sem var í rauninni ævisparnaðurinn hans, skipti hann í tvennt en geymdi þó á einum stað; í bankahólfi.  Íslenskar krónur til helminga á móti erlendum gjaldeyri. 

Við hrunið hélt hann sínu því jafnaðarverð sparifjárins var nokkurn veginn hið sama.  En þeir sem hefðu áður fordæmt hann fyrir að "láta ekki peningana vinna fyrir sig"  með einhvers konar fjárfestingum eða hlutabréfakaupum,  myndu öfunda hann í dag. 

Myndu, segi ég, því hann fer með sína fyrirhyggju sem mannsmorð væri!