Af hverju fleiri kvendómarar?

Af gefnu tilefni þykir mér að með kröfunni um fleiri kvendómara sé að óbreyttu gefið í skyn að konur séu líklegri en karlar að sniðganga lögin í dómum sínum.

Auðvitað er sjálfsagt að jafnt kynjahlutfall sé í dómarastéttinni.

En ef í rauninni aðeins lögunum er ábótavant, væri þá ekki réttara að fjölga konunum á löggjafarþinginu - þar sem lögin eru sett sem dómurum er skylt að framfylgja?

Athugasemdir

[Aztec, 26.11.2015 kl. 23:24]

Er ekki helmingur ráðherra konur, hvort eð er? Og er það ekki nóg?

Persónulega finnst mér allt of margi kvensaksóknarar. Þær hafa gjörsamlega lagt undir sig íslenzkt réttarkerfi og karldómaranir eru skíthræddir við þær.

[Aztec, 26.11.2015 kl. 23:26]

Sjálfum finnst mér mætti fækka einni ráðherfunni, nefnilega Eygló Harðar, sem gerir ekkert gagn. Önnur kona mætti alveg taka hennar sæti.

[Kolbrún Hilmars, 27.11.2015 kl. 13:37]

Takk Aztec.  Ja, ef karldómararnir eru svona ómögulegir þrátt fyrir kvensaksóknarana, þá eru þær konur annað hvort óhæfar eða karlarnir eru hreint ekkert hræddir við þær  :)

Nú nýlega hefur kvenráðherra tjáð sig þeirrar skoðunar að hefta þurfi tjáningarfrelsið - ég skil eiginlega ekki hvert konur stefna í "jafnréttis" baráttunni!

[Kolbrún Hilmars, 27.11.2015 kl. 13:40]

High-five!  En tímasetningin á seinni aths þinni er 23:26 - hún var ekki hér á síðunni minni þegar ég var að svara þeirri fyrri!!

[Aztec, 29.11.2015 kl. 14:08]

Að vísu var þetta ekki alveg rétt hjá mér, það eru aðeins 4 kvenráðherrar af tíu. En í mínum huga er það ekki kynið sem skiptir máli, heldur ekki á dómarabekknum. Það sem skiptir máli er manneskjan sjálf, hæfni hennar til að sinna starfinu vel. Í síðustu ríkisstjórn var kynjahlutfallið 50% og það var ein versta ríkisstjórn á lýðveldistímanum. Femínistar hafa lítinn skilning á því sem skiptir máli.

Ég get nefnt fullt af (að mínu áliti og margra annarra) pólítíusum sem hafa gegnt ráðherraembætti þessari öld, sem voru svo hæfileikalausir og duglausir/huglausir (dugleysi og hugleysi fylgjast oft að) að maður sannfærðist enn og aftur um það, að það á ekki að láta stjórnmálamenn fá stjórnartaumana, því að þeir eru einfaldlega ekki hæfir margir hverjir. Þetta á ekki bara við um Ísland, en Ísland er eitt af fáum löndum í V-Evrópu þar sem ráðherrar segja aldrei af sér, sama hvað þeir/þær gera mörg mistök. Nú síðast sagði brezkur ráðherra af sér, þótt hann hefði ekki gert neitt rangt sjálfur.

Ábyrgð forsætisráðherra er mikil. Margir duglausir forsætisráðherrar raða í kringum sig ráðherrum sem einnig eru duglausir og sem þannig eru auðveldir að stýra. Ég ætla ekki að nefna nöfn, þú veizt líklega hverja ég á við, en þannig var háttað um ríkisstjórn Poul Nyrups í Danmörku á tíunda áratugnum.

Sjálfur var hann vonlaus (gerði helzt aldrei neitt) og allir hans ráðherrar úr krataflokknum hans voru líka vonlaus þvaghænsni (t.d. Finn Jensen, Sonja Michelsen, Bjørn Vestergaard, o.fl.). Og þótt hann gerði breytingar á ráðuneytinu á hverju ári, þá breyttist ekkert til batnaðar, því að það var yfirleitt alltaf sama fólkið sem var bara fært á milli.

Í stuttu máli: Það skiptir engu máli hvaða kyn ráðherrar og dómarar eru, það er hæfnin sem skiptir máli. Og dómarar sem setja eigin tilfinningar eða fordóma ofar landslögum eru ekki góðir dómarar.