Skriftir tíðkast ekki innan Þjóðkirkjunnar

Þótt fólk leiti til sóknarprestsins síns, þegar á bjátar í lífi þess,  hlýtur það að teljast algjör undanteking að viðkomandi  leiti til prestsins sérstaklega til þess að tjá honum sekt sína um barnaníð eða mannsmorð og búast við syndakvittun fyrir.

Hitt er svo annað mál hvernig það má gerast að barnaníðingar geti komist til æðstu metorða innan þjóðkirkjunnar. 

Mætti jafnvel vera að ef guðsmönnunum sjálfum yrði gert að skrifta, mætti koma í veg fyrir það. ?

Velferð barnsins hefur forgang

Athugasemdir

[Ragnhildur Kolka, 22.8.2010 kl. 10:53]

Eins og svo oft áður hittir þú naglann á höfuðið, Kolbrún.

[Kolbrún Hilmars, 22.8.2010 kl. 17:20]

Þakka þér fyrir Ragnhildur.   Það sem ég taldi helsta áhyggjuefnið og í rauninni aðalatriði alls þessa máls;  það er að barnaníðinga sé hugsanlega að finna á öllum metorðastigum innan kirkjunnar, er að týnast í öllu blaðrinu um skriftir - sem voru reyndar aflagðar hér við siðaskiptin forðum. 

[Ragnhildur Kolka, 22.8.2010 kl. 18:19]

Mér hafði ekki komið í hug að aðeins prestar skriftuðu fyrir prestum enda er barnaníð ekki bundið við sérstaka embættismenn eða stéttir ef út í það er farið.

Syndaaflausnir eru ekki hluti af lútherskri trúarhefð og ég á bágt með að sjá menn flykkjast til presta til að "létta á sér" hvað þetta varðar.

Hitt er svo annað að við höfum ekki hugmynd um fjölda barnaníðinga í samfélaginu. Fæstir ganga með skilti utan á sér, eru það sem við köllum bara "venjulegar manneskjur".

[Kolbrún Hilmars, 22.8.2010 kl. 18:47]

Ragnhildur, í umræðunni er aðaláherslan lögð á skriftir sóknarbarna - en þar held ég að rennt sé fyrir í skökkum hyl, ef ég má notast við samlíkingu sem ég þekki af reynslunni. :)

En ég hef þennan meðfædda ágalla að þurfa alltaf að taka málefnin og velta þeim fyrir mér á alla kanta. Nú er ég því farin að vorkenna fangelsisprestunum...