Íslensk náttúra er ekki mannvæn

Faðir minn heitinn hvílir í Grafarvogskirkjugarði - sem væri svosem ekki í frásögur færandi nema það að við hlið hans í garðinum liggja þrjú lítil systkini í einni gröf.  Fórnarlömb Súðavíkursnjóflóðsins. 

Snjóflóðið á Flateyri braut rammbyggða húsið þar sem ég fæddist og þrjár manneskjur létu lífið í herberginu þar sem ég grenjaði fyrst í þessu lífi.   Ættingjar mínir aðrir í bænum  áttu fótum fjör að launa en misstu sumir húsnæðið sitt. 

Móðurbróðir minn fórst ungur á sjó og hvílir í sjóvotri gröf.  Föðurbróðir minn fór niður með skipi sínu á besta aldri og hvílir líka í sjóvotri gröf.  Hvorugur hefur fundist.  

Snjóflóð, skriðuföll;  Seyðisfjörður - Neskaupstaður - Patreksfjörður. 

Sjóslys? Of mörg til að nefna hér. 

Einhvers staðar las ég grein sagnfræðings sem fullyrti að íslenska þjóðin hefði (hlutfallslega) tapað fleiri mannslífum á síðustu öld en nokkur stríðsþjóð í WW2.