Ófrjósemi - dyggð eða synd?

Náttúran sjálf er hið margumrædda og umdeilda fyrirbæri, sem sumir vilja láta stýrast af en aðrir vilja stjórna.   Reyndar hefur náttúran oftast yfirhöndina; mannkyni verður fátt til varnar þegar hún byltir sér í jarðskjálftum, eldgosum, fellibyljum, hvirfilbyljum, flóðum, ísöldum, hitabylgjum, plágum og sjúkdómum,  o.s.frv. - endalaust. 

Mannkyn er auðvitað hluti af náttúrunni, en er ansi lagið að lifa af tiktúrur náttúrunnar.   Hefur því tekist  að tímgast langt fram yfir getu náttúrunnar til þess að framfleyta því. 

Ef eitthvað er að marka gamlar sagnir hafa frá upphafi bæði  ófrjóir og samkynhneigðir verið ákveðið  hlutfall af mannfjölda.  Náttúran sjálf hefur hagað því þannig.  

Þannig eru bæði samkynhneigðir og ófrjóir í samræmi við"forritun" náttúrunnar.   Hver erum við hin að amast við þeim?

Það sem verra er - nú þegar fjölgun mannkyns stefnir í ógöngur,  hvor skyldi þá reynast náttúruvænni; 20 barna faðirinn eða sá ófrjósami?  Hvor er dyggðugur og hvor er syndugur?